Słownik etymologiczny języka polskiego/blask
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
blask, bleszczyć (stale w 16. i 17. w., wydawcy psują to na błyszczeć, u Reja, Potockiego i i.), blaskowy, »blaskie abo białe oczy«, »blaskooki, blaskaty, szyl« r. 1500 o ‘zezowatym’, ponieważ mówiono dawniej: »blask jest do czego«, ‘stronię od czego’ (»uderza blask«, ‘razi’), odblask. Prasłowo; cerk. blěsk, z odmienną wokalizacją blisk- i blĭsk- (do blĭsk- możnaby odnieść nasze bleszczeć zamiast *blszczeć), i o ‘błyskaniu’; niem. bleich, lit. blyszkēti, ‘błyszczeć’, blyszkau, ‘zbladłem’. Por. błysk i lśnić się.
