Słownik etymologiczny języka polskiego/lśnić się
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
lśnić się, lsknić się, lsnąć, lsknąć, ‘błyszczeć’, lśniący, lśnienie, z pierwotnego lsk-, istniejącego w lszczeć: »ssądy mosiężne lszczące«, »jeż się lszczały jako złoto«, »lszczy się jako miednica« (Polikarp około r. 1450); są i formy z przestawką: śklnić się, ślnić, szklnąć; pień lĭsk-, z miękką półgłoską, istnieje w cerk. lĭsztati sę, czes. lesk, lsknouti se, obok lŭsk-, z twardą, por. rus. łosk, ‘glanc’, łoszczit’, ‘polerować’, częstotliwe łyskać się, łysnąć, łyskawica: ta sama dwoistość i przy pełnej formie z b-, błysk, p. (inni dzielą oba pnie, łączą lŭsk- z łuną).
