Słownik etymologiczny języka polskiego/łeptać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
łeptać; »liszka sama łeptała«, u Biernata, »pies wodę łepce«, ‘chłepce’; tu należy i łopot, »łopotać skrzydłami«; u innych Słowian (Ruś, Bułgarzy) łopać, ‘żreć’, u Słowieńców loptati ‘chłeptać’, a lopotati ‘bić’. Obok łep-, łop-, jest i chłep-, chłop-, p. kłopot.
