Słownik etymologiczny języka polskiego/kłopot
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kłopot, kłopotać się, zakłopotany, dziś o ‘trosce, biedzie’, pierwotnie od klepania przezwane; cerk. kłopot, ‘wrzask’, kłop we złożeniach: zakłop, pokłop, o ‘drzwiach’ i ‘zamku’, zakłopiti, ‘zamknąć’, kłopca, ‘sidło’; podobnie u Czechów, klopot, i ‘war’, ‘spiech’, »kłopiti hrnec«, ‘przewrócić garniec’, klopec, ‘sidło’; »Śmierć się wije u płotu, szukajęcy kłopotu«, t. j. ‘drzwi, otworu’; kłopić się, ‘pędzić’. Mienia się u innych Słowian i z chł-, chłopot, bo pień był sklep-.
