Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
[38]XI.
Dies irae — dies illa
Z mroku czasów się wychyla:
Świadkiem Chrystus i Atylla!
Idzie, idzie dzień straszliwy,
Ponad mury, sioła, niwy —
Wstaje sędzia sprawiedliwy!
Ponad jęków ludzkich chóry,
Ponad kajdan szczęk ponury,
Nad pręgierze i tortury —
Ponad turm żelazne kraty,
Ponad mrozem ścięte chaty,
Nad zgłodniałe w łzach warsztaty,
[39]
Ponad krzyże męczenników,
Ponad bicze niewolników —
Wcielon w duchy buntowników —
Wywołany dziejów wieczem,
Oto w sercu wstał człowieczem
Biały anioł z krwawym mieczem!
Jako miłość taki czysty,
Jak świadomość — przeźroczysty,
Jako życie — tak wieczysty!
Jak żałoba — taki smutny,
Jako zemsta — tak okrutny,
Jako śmierć — tak absolutny!
|