Iż się nadzieja moja zjiścić zwleka, Życie zaś we mnie śpieszy tak szalenie, Byłbym więc wolał wcześnie mieć baczenie, By co najszybciej od niej być zdaleka.
Dziś, ranny w serce, idę precz, kaleka, Zmuszony własny ból mieć w wielkiej cenie, I być spokojnym, choć się w licach mienię Wzorem na męki skazanego człeka.
Wy, którzy miłość wyzwać w bój życzycie — Zarozumiali! niechaj należycie Uczy was własne doświadczenie moje:
Żyjęć ja wprawdzie — lecz cóż takie życie! Serce w rozwagi przyodziałem zbroję — Jednak — bój zwiódłszy, czyż nietknięty stoję? —
