Co w Raj się wzbiła Anielskiemi loty, Gdzie ją Wybrani byli wziąść gotowi.
Zdarz mi: niech godnie moja pieśń wysłowi Doczesnej niegdyś chwały jej sen złoty — Gdyż ni piękności takiej, ani cnoty, Ni znał, ni zazna, świat jej śmiercią wdowi!
Miłość mi rzecze: — Tak jak wspólnie baczem, Istotnie: mądrość, światłość, wdzięk wszelaki, Z nią od nas pierzchły w Niebios modre szlaki,
Bo jak świat światem, w życiu tem tułaczem, Nie było, niema, i nie będzie takiej Płacząc to mówię — ty zaś pisz to z płaczem. —
