Słońce, co drogą prawdy wprost w Niebiosy Wiodło mię niegdyś po przez chwały tyle, W Słońce Słońc idąc, w szczupłej swej mogile Zamknęło z sobą blask mój złotowłosy!
Zdziczałem odtąd, i jak pielgrzym bosy, Strudzoną stopą grzęznąc w spiekłym pyle, Idę przez pusty świat, i rzewnie kwilę, Lub z bólu serca jęczę w niebogłosy!
I szukam wszędzie miejsc, gdziem tylko kiedy Laurę oglądał — a wśród owej biedy Smutek i zawód ze mną jest jedynie...
