Ni samotniejszy jest gdzie ptak na strzesze, Ni zwierz wśród boru — jak ja bywam, skoro Jej Rajską postać oczom mym odbiorą Czy miejsc przestrzenie, czy też ludzi rzesze.
Więc wtedy płakać jest mi ku pociesze, Więc i goryczą karmić duszę chorą — Zaczem, znękany, nawet nocną porą Mych cierpień srogich koić snem nie śpieszę.
Ach! bratem śmierci słusznie go prostacze Wierzenia zową! gdyż w nim oraz ginie Świadomość bytu: szczęścia i rozpacze.
U! tam, gdzieś ty jest Lauro, tam jedynie Duch mój w cienistej spocząłby dolinie, Na którą, że mi wzięła ciebie, płaczę! —
