Ku końcowi tego sonetu wymienia poeta z całą dokładnością datę pierwszego ujrzenia Laury.
Tęschność mię bodzie, Miłość w paskach wiedzie, Ciągnie chęć błądzić utartemi ślady. Nadzieja, wątła, złudne dając rady Dłoń ku mnie ściąga, by mi iść po przedzie —
Chwytam ją chciwie, w niej nie bacząc biedzie Ile jest wódz ten mdły i pełen zdrady — Wrą zmysły, rozum stał się śmiercią blady, Majaczą tłumne płochych snów gawiedzie.
Cnota, cześć, piękność, — jeśli wiedzieć chcecie — Oraz ku Chwale zapał coraz szczerszy, Kiedy mi serce zżarły żądz żarzewiem,
W dwudziestem siódmem wieku tego lecie, Szóstego Kwietnia, o godzinie pierwszej, W Labirynt wszedłem..... Kiedy wyjdę? — nie wiem! —
