w nie ustalonym dotąd niebie
waha się promień jego matka
w macierzystej gwieździe sama sobie
ściele brzeg kołysanki sama sobie
ssie pierś sama sobie podtrzymuje język
sama sobie odbiera swój poród sama sobie
zadaje płeć a potarta o nieswoje usta
nie całuje już światła tylko spluwa w oczy
znów samej sobie i zaplątana w pępowinę własną
siekierą brzuch otwiera i siekierą zszywa
mięsną arkę noego wciąż napastowana
przez parzystego samca swe własne ramiona
broni się na odlew swych ud a na prawo
odcina im odwrót na bok a gdy rosną
odjada boczne dzieci i nawarstwia na nie
nawały wietrznej skóry a w tym huraganie
nie ma w co włożyć szyi własnej widać
jak odstaje z miejsca na uścisk jak ściśnięta
przędzie go z wątków rozwarcia jak zgarnia
szczupły zasób wieczności pod doczesny trzewik
syna który na dwubrzeżnym świetle sam sobie
ściele matkę i sam się dogryza swych własnych
zębów za językiem którym wylizuje z łona
swe własne urodziny potem spluwa w także wylizane
z siebie własne źrenice i siekierę z lędźwi
własnych dostaje i płata zastałą krew w miednicy
serca za co przychwycony na własnym kainie
podpala ogień bioder a gdy rośnie
odjada boczną matkę i w nawale siebie
też nie ma komu wtulić swej szyi więc zgarnia
matkę pod sobą lecz nie może trafić do uścisku
obok z dwu stron poruszana do środka kołyska
samozbijająca swe deski i z gwoździ samośpiewająca
naraz trzy kołysanki w różne strony śpiewu
REGUŁA ODRYWANIA
élan vital cwałuje bez portek
na narowistej kobyle rodzaju
jak się rzekło we wszystkie strony
imiennicy mojej i zwierza
niepodobna jeszcze na dobre
dogodzić krzakiem i ogniem
gdzie zalegną w sobie tożsami
a z nadmiaru boków odstaną
kalka logiczna
PRZEKŁADALNOŚĆ
naręcza pępowin
wyrzuca się do kubłów
gdyż susz z pępowiny
jest bez treści pasza się
zaczyna gdzie jedzenie się
kończy widać to na trawie
którą rozrąbują dwa płaskie
ostrza ciał siekane
danie ludzkie odkłada
jedzenie za wargi
gdy na głodzie leży
