Noc... W wyobraźni mojej rozegrane duchy,
Rozlazły się po kątach, niby karaluchy...
Jeden w drugiego wielkie, niezgrabne a czarne,
Odbywają pod piecem wędrówki bezkarne.
Noc... W pośród głuchej, uroczystej ciszy,
Wychodzą na podłogę szukać żeru myszy...
Głupie, nędzne gryzonie! Czy wam się wydaje,
Że z kolacyi poety okruszek zostaje?
Fałsz, fałsz, marne stworzenia! Poeta prawdziwy,
Jeśli sam ma okruchy, czuje się szczęśliwy,
Zresztą, niech was tam licho, łazić wam pozwolę,
Bo wy drobne istoty jesteście symbole:
Karaluch symbol sławy, a mysz powodzenia. .................
Lampa gaśnie, wschód słońca ziemię opromienia,
I już symbol lichwiarza wyłonił się z cienia.
