Ludowe nazwy miejscowe w powiecie Brzeskim w Galicyi/XIV
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Ludowe nazwy miejscowe w powiecie Brzeskim w Galicyi |
| Pochodzenie | Lud. Organ Towarzystwa Ludoznawczego we Lwowie, 1895, 1896, 1897, 1903, 1904 |
| Redaktor | Antoni Kalina; Karol Potkański, Seweryn Udziela |
| Wydawca | Towarzystwo Ludoznawcze |
| Data wyd. | 1895-1904 |
| Druk | „Drukarnia Polska“; Drukarnia Ludowa; Drukarnia W. A. Szyjkowskiego; Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego |
| Miejsce wyd. | Lwów; Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Właściwie Dróżków pusty, chociaż obok dwóch powyższych pisowni znaleźć można w aktach i na dawnych tablicach gminnych Drużków i Drószków pusty.
Nazwę wyprowadzają od słów „droga,“, „dróżki“. Góra, na której leży obecnie wioska, pokryta była w dawnych czasach całkowicie dużym lasem, przez którego środek przechodziła droga uczęszczana więcej przez pieszych podróżnych, niż fury, było to najbliższe połączenie miasta Nowego Sącza z Bochnią. Ludzie dla skrócenia sobie drogi szli tędy, a w ustach ich były często słowa: „Chodźmy na dróżki! pójdziemy na dróżki“ tz. na bliższe drogi. Może też przez tę górę przechodziła inna drożyna lub droga opisana miała odnogi, dość, że stąd poszła nazwa późniejszej osady na górze. Przymiotnik „pusty“ dodano osadzie po wielkiej cholerze, która wyludniła ją tak, że jeden nie został człowiek.
Jak tradycya sięga, w drugiej połowie XVIII wieku właścicielem Druszkowa pustego był niejaki Leszczyński, który w gniewie przebić miał widłami w polu księdza z Wojakowej (parafia), gdy przyjechał po należną mu dziesięcinę i chciał brać co dziesiątą kopę z pola. Pszenica była bardzo piękna, Leszczyńskiemu żał jej było, nie pozwolił jej zabierać, ksiądz znów upierał się przy prawie swojem, Leszczyński wpadł w furyą i przebił widłami księdza. Nazwiska księdza nikt nie pamięta.
Potem były dobra Druszków pusty własnością Jacentego Dobrzańskiego, od niego dzierżawił je przez lat kilkanaście hr. Artur Poniński, który zostawił po sobie u ludu bardzo dobrą pamięć, bo był mu prawdziwym ojcem, następnie przeszły w ręce synów Dobrzańskiego, od nich zaś do rodziny Rogoyskich.
Wieś bardzo mała (27 numerów)[1] i rozrzucona ciągnie się od północnego wschodu ku południowemu zachodowi.
1. Burdak, osada licząca 4 chałupy. Dawniej był tu mały kościółek św. Małgorzaty, obecnie stoi na jego miejscu karczma. Obok kościółka stała dawniej gorzelnia, bywały tam częste bitki i burdy, stąd nazwa burdak.
2. Grabie, przysiołek (9 chałup), bo rosły tam niegdyś graby.
1. Koziny, dwie zagrody na pagórkach dawniej pokrytych zaroślami, w których wypasano stada kóz.
2. Miszczakówka, ponieważ mieszkał tam dawniej włościanin Miszczak.
3. Nakielnówka od dawnego właściciela chłopa nazwiskiem Nakielny.
4. Prewenda, dom i grunt ofiarowany kościołowi przez któregoś z właścicieli dóbr Druszków pusty jako wynagrodzenie za nabożeństwa odprawiane w kościółku na Burdaku.
5. Skórówka od dawnego właściciela chłopa nazw. Skóra.
