gdy przyjechał po należną mu dziesięcinę i chciał brać co dziesiątą kopę z pola. Pszenica była bardzo piękna, Leszczyńskiemu żał jej było, nie pozwolił jej zabierać, ksiądz znów upierał się przy prawie swojem, Leszczyński wpadł w furyą i przebił widłami księdza. Nazwiska księdza nikt nie pamięta.
Potem były dobra Druszków pusty własnością Jacentego Dobrzańskiego, od niego dzierżawił je przez lat kilkanaście hr. Artur Poniński, który zostawił po sobie u ludu bardzo dobrą pamięć, bo był mu prawdziwym ojcem, następnie przeszły w ręce synów Dobrzańskiego, od nich zaś do rodziny Rogoyskich.
Wieś bardzo mała (27 numerów)[1] i rozrzucona ciągnie się od północnego wschodu ku południowemu zachodowi.
1. Burdak, osada licząca 4 chałupy. Dawniej był tu mały kościółek św. Małgorzaty, obecnie stoi na jego miejscu karczma. Obok kościółka stała dawniej gorzelnia, bywały tam częste bitki i burdy, stąd nazwa burdak.
2. Grabie, przysiołek (9 chałup), bo rosły tam niegdyś graby.
1. Koziny, dwie zagrody na pagórkach dawniej pokrytych zaroślami, w których wypasano stada kóz.
2. Miszczakówka, ponieważ mieszkał tam dawniej włościanin Miszczak.
3. Nakielnówka od dawnego włsściciela chłopa nazwiskiem Nakielny.
4. Prewenda, dom i grunt ofiarowany kościołowi przez któregoś z właścicieli dóbr Druszków pusty jako wynagrodzenie za nabożeństwa odprawiane w kościółku na Burdaku.
5. Skórówka od dawnego właściciela chłopa nazw. Skóra.
- ↑ Według spisu ludności z r. 1891.
