Kama Sutra/Co to jest Dharma, Artha i Kama
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Kama Sutra |
| Podtytuł | Prastare skrypty hindusów |
| Wydawca | „Księgopol“ |
| Data wyd. | 1933 |
| Druk | „Pol“ |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Tytuł orygin. | कामसूत्र |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Człowiek żyje sto lat. Czas swój dobrze zużywa i pilnie zważa na trójliczbowość celu życia.
Każdy cel osiąga w właściwym czasie. Poprzedni wiąże z następnym w sposób niestwarzający miedzy niemi konfliktu.
W dzieciństwie przyswaja wiedzę wszelaką. W młodości i wieku dojrzałym Arthę i Kamę. Ma starość natomiast Dharmę, aby udziałem jego stała się moksa — rozwiązanie i uwolnienie duszy od dalszej wędrówki.
Ponieważ zaś nie wie jak długo żyć będzie, przeto przyswaja sobie te wszystkie nauki przy każdej sposobności.
Postanawia niekiedy zostać uczniem brahmina, aż do chwili osiągnięcia wiedzy.
DHARMA jest wykonywaniem Shastras, czyli Pisma Świętego, które nakazuje pewne określone czynności i ofiary, które nie będą składane publicznie, gdyż nie z tego świata pochodzą i nie są widzialne, jak powściągliwość i wstrzymywanie się od rozkoszy cielesnej.
Dharma uczy także Shruti, czyli świętego ceremoniału i wskazówek, jak należy go wykonywać.
ARTHA jest pozyskiwaniem wiedzy ziemi, złota, bydła, bogactwa i przyjaciół, oraz zabezpieczenia i pomnożenia nabytku.
Arthę studjują urzędnicy królewscy i doświadczeni kupcy.
KAMA jest to użytkowanie wrażeń przyjmowanych przez pięć zmysłów: słuch, dotyk, smak, wzrok i powonienie. Dusza i Wrażliwość wspierają Kamę.
Najważniejszem tu jest zaspokojenie wewnętrzne między organem zmysłu a przedmiotem pożądania. Wynikające stąd świadome uczucie, nazywa się Kama
Kamy uczy nas Kamasutra i stykanie się z światem żywych.
Jeżeli spotkają się wszystkie trzy: Dharma, Artha i Kama, wtedy nadchodząca, jest lepsza niż odchodząca, czyli Dharma jest lepsza niż Artha i Artha jest lepsza niż Kama.
Jednakże król winien przedewszystkiem kierować się Arthą, gdyż od tego zależy materjalne dobro narodu.
Natomiast Kama, jest głównem zajęciem heter, które zawsze muszą ją nad obie poprzednie przekładać.
Hetery bowiem są wyjątkami z ogólnej reguły.
Ponieważ Dharma, nie odnosi się do rzeczy tego świata, przeto wielu uczonych, jest zdania, że jako taka, może być uprawiana w książce, zarówno doskonale jak Artha, ponieważ obie ograniczają się tylko do przestrzegania wzorowych przepisów, znajomość których można osiągnąć przez studjum książkowe.
Natomiast Kama jest wrodzona zwierzętom i można uczyć się jej, obserwując z natury. Dlatego niepotrzebne są księgi o Kamie.
Wniosek powyższy jest nieprawidłowy.
Połączenie cielesne mężczyzny z kobietą, jest zawsze zawisłe i uwarunkowane od chwilowego nastawienia jednego z nich. Wobec tego wymaga użycia pewnych środków pomocniczych o których uczy Kamashastram.
U dzikiego stworzenia nie daje się zauważyć istnienie takich środków. Wypływa to z tego, że na zwierzę żądza działa tylko w okresie ruji. Akt niema duchowego znaczenia.
Lokayatika[1] twierdzą: „Nie należy przestrzegać przepisów religijnych, gdyż zapłata za nie, ma nastąpić dopiero kiedyś, w nieokreślonej przyszłości. Istnieje ponadto poważna wątpliwość, czy to wykonywanie Dharmy rzeczywiście przyniesie nagrodę. A któż oddaje na niepewne, to co realnie i już pewnie trzyma w własnej dłoni? Lepszy dziś gołąb niż jutro paw. Skromny miedziak, który się posiada jest cenniejszy od sztuki złota, którą mi się kiedyś dostać“.
I to także jest niesłuszne:
Pismo świąte, które ustanawia przepisy Dharmy nie zezwala tu na żadne wątpliwości.
Składanie ofiar, ma miejsce dla ubłagania zwycięstwa nad wrogiem, lub deszczu i obfitych plonów.
Słońce, księżyc, gwiazdy, planety wraz z całym firmamentem zgodnie działają na dobro świata.
Nadziei przyszłego plonu, rzuconej wraz z ziarnem zasiewu w łono ziemi, można zaufać,
Dalej uczy Vatsyayana, że należy jednak wykonywać obrządki religijne i odpiera zarzuty skierowane przeciw wskazaniom Dharmy, Arthy i Kamy.
