Kama Sutra/Żywot zalotnika
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Kama Sutra |
| Podtytuł | Prastare skrypty hindusów |
| Wydawca | „Księgopol“ |
| Data wyd. | 1933 |
| Druk | „Pol“ |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Tytuł orygin. | कामसूत्र |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Jeżeli mężczyzna osiągnął już wiedzę w przepisanej mierze, ponadto zaś, jest w posiadaniu majątku, który jako łup wojenny, handel, wynagrodzenie otrzymał, lub po przodkach odziedziczył, tedy zostaje głową domu i prowadzi żywot zalotnika.
Obiera sobie siedzibę w mieście lub dużej wsi, a zawsze w sąsiedztwie ludzi dostojnych.
Każe wybudować sobie dom w pobliżu strumienia i otoczyć go ogrodem. Musi być także dziedziniec do robót.
Dom będzie posiadał dwa skrzydła, wewnętrzne i zewnętrzne.
Apartament wewnętrzny zamieszkują kobiety.
Zewnętrzny zaś winien zawierać puszyste, pięknie ozdobione łoże, wzniesione nieco na środku, nakryte śnieżno-białem, lnianem płótnem, obstawione okiściami rozwiniętego kwiecia.
Ponad łożem umieszczony będzie baldachim, a u stóp i pod głową wzorzyste poduszki.
Opodal sofa, u wezgłowia trójnóg z wonnościami potrzebnemi w nocy, a więc collyrium i betel i miazgę z drzewa cytrynowego.
W pobliżu spluwaczka, ozdobna szkatułka, lutnia wisząca na słoniowych kłach.
Pod ścianą deska do malowania, naczynie z farbami, kilka książek i wieńców, oraz stolik do gry.
Na zewnętrznych stronach ścian domu, klatki dla papug i śpiewających ptaków.
Musi być także miejsce i przyrządy dla robót tkackich, snycerskich i t. p.
W ogrodzie będzie huśtawka jedna zwykła i jedna obrotowa, oraz cienista altana z urządzeniem dla pnących roślin, jako kwieciste miejsce wypoczynku.
Takiem będzie urządzenie mieszkania.
Pan domu, natychmiast, jak tylko powstanie, załatwia naturalną potrzebę, czyści zęby, namaszcza ciało wonnościami collyrium, przy pomocy alaktaka maluje wargi i obserwuje się w zwierciadle.
Następnie przeżuwa kulkę betelu, aby oddechowi udzielić przyjemnego zapachu, poczem odchodzi do swych zwykłych zajęć.
Każdego dnia bierze kąpiel, co drugi dzień namaszcza się olejem, co trzeci naciera ciało pianą mydlaną, co czwarty lub dziesiąty, cały korpus.
Takie są niezbędne obowiązki pielęgnacji ciała.
Wszystkie mają być wykonane punktualnie. Przedewszystkiem trzeba się troszczyć o usuwanie potu.
Przed i po południu, jest czas poświęcany na jedzenie.
Tek przepisał Carayana.
Po rannym posiłku winno się uczyć mowy ludzkiej papugi oraz inne ptaki, następnie przychodzą walki kogutów i przepiórek.
Zkolei krótka chwilę poświęca się obcowaniu z Pithamardas, Vitas i Vidusakas.
O ile jest to pora letnia, można urządzić drzemkę przedobiednią.
Później nieco, pan domu robi toaletę i spędza popołudnie na rozmowie z przyjaciółmi.
Wieczorem rozkoszuje się muzyką.
Na zakończenie, w towarzystwie przyjaciół, oczekuje w swym wonnym i miękkim pokoju, na ukochaną, po którą posłał umówioną pośredniczkę.
Przy wejściu tej damy, pozdrawia ją wraz z przyjaciółmi, używając przytem pochlebnych i przyjemnych słów.
Takie jest ostatnie zajęcie dnia.
Od czasu do czasu, urozmaicają tryb życia następujące rozrywki:
Przy szczególnie łaskawej pogodzie zbierają się wszyscy mężowie w świątyni Sarasvati[1] Tutaj, przybyli z dalekich miast sztukmistrze i żonglerzy dają im próbę swej zręczności, za co otrzymują uprzednio wyznaczone nagrody. Jeżeli popisy niektórych przypadną do gustu zebranemu towarzystwu, należy sztukmistrzów zatrzymać, jeżeli zaś nie, należy ich odprawić.
Członkowie towarzystwa winni zawsze postępować solidarnie, zarówno w dobrobycie jak i w czasach mniej sprzyjających.
Gościom obcym, wchodzącym w skład towarzystwa, należy zapewnić opiekę i gościnność.
Te reguły, oczywiście, odnoszą się i do wszystkich innych uroczystości obchodzonych ku czci poszczególnych bogów.
Jeżeli mężczyźni o równym wieku, jednakowych upodobaniach i stopniu wykształcenia, spotkają się z heterą bądź to u niej, bądź w domu któregokolwiek z nich, aby na wspólnej rozmowie czas dobrze przepędzić, tedy zgromadzenie takie nazywa się zebraniem towarzyskiem.
Rozmowa toczy się na temat poezji i nauki.
Piękne kobiety, które posiadają wykształcenie w stopniu równym, należy uszanować i cenić.
Powyższe winno mieć miejsce jedynie w lokalu zamkniętym. Mężczyźni mogą przepijać do heter, a te do nich; likiery, jak Madhu i Maireya, wina Sura i Asava, które posiadają gorzki, ziołowy posmak, oraz inne napoje z najrozmaitszych liści i owoców.
Przed południem, mąż strojnie ubrany, w towarzystwie hetery i świty służebników odbywa konną przejażdżkę po ogrodzie.
Tu przepędza czas na ćwiczeniach i rozrywkach, przypatrując się walkom kogutów, przepiórek i innym atrakcjom tego rodzaju. Po południu wraca do domu wioząc duży bukiet kwiatów.
W podobny sposób latem, zażywa kąpieli w basenie, który został specjalnie na ten cel wymurowany i oczyszczony z jadowitych stworzeń.
Inne rozrywki mogą być takie:
Spacer przy blasku księżyca;
Uroczystość święta wiosny;
Zrywanie kwiatów i owoców mango;
pryskanie wodą (kshveda);
Ozdabianie się kwiatami bawełny;
Walka kwiatami kadamba.
Ponadto istnieje niezliczona ilość zabaw właściwych poszczególnym miejscowościom.
Takie są rozrywki towarzyskie.
Są one bardziej odpowiednie dla pojedynczego mężczyzny, który bawi się z jedną heterą, niż dla heter, znajdujących się w otoczeniu licznych adoratorów i służebnic.
Pithamarda — jest to człowiek bez majątku i stosunków, który nie posiada nic oprócz przenośnego stołka (mallika), sepii i deski do malowania. Człek taki pochodzi najczęściej z odległych miejscowości, i biegły jest w przeróżnych kunsztach.
Z tego powodu, bardzo chętnie widziany jest jako nauczyciel w towarzystwie zalotników i heter.
Vita — natomiast, nazywają osobnika, który roztrwonił na hulanki cały swój majątek, ale nie postradał stosunków, które łączyły go ze światem towarzyskim.
Jest on zazwyczaj spokrewniony z właścicielami wielkich fortun, którzy nadal darzą go przyjaźnią i zajmuje w ich domach stanowisko rezydenta, mając za zonę niewiastę z towarzystwa.
U heter jest mile widziany; żyje poczęści dzięki ich materjalnej pomocy.
Vidushaka lub Vaihasaka — jest to osobnik szerzący wesołość, błazen nadworny, jego wykształcenie i obyczaje towarzyskie posiada ją pewne braki, ale dla swego humoru, jest chętnie tolerowany.
Te trzy typowe postacie, służą zalotnikom i heterom do nawiązywania i łagodzenia wzajemnych intryg.
Do tego celu używane są zresztą i inne osoby, jak łyse niewiasty, wiarołomczynie — rozwódki, oraz wytrawne, stare hetery.
Zalotnik, bez względu na to czy mieszka na wsi lub w mieście, obowiązany jest ograniczyć swe stosunki do ludzi z tej samej kasty, których przyjaźń uważa za pożądaną. Winien okazywać im zadowolenie a oni nawzajem, zawsze radzi będą z jego obecności.
Tu następuje kilka wet setów w tym przedmiocie:
„Ten, kto nie nazbyt sztucznie, lecz i nie nazbyt pospolicie prowadzi rozmowę w towarzystwie jest zawsze wysoko poważany”.
„Mędrzec nie idzie w ciżbę będących w kolizji ze światem i przez świat pogardzanych, wyjętych z pod prawa i działających destruktywnie”.
„Uświadomionemu, obracającemu się w towarzystwie, którego poczynania są ludziom przyjemne, i który sam stanowi miłą atrakcję — wszystko ziemskie będzie się pomyślnie układać”.
