Encyklopedja Kościelna/Florus lyoński
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom V) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Florus, subdjakon (czy też djakon) lyoński (lugdunensis), niesłusznie brany za jedną osobę z dawnym poetą, żyjącym za Teodozjusza (ok. r. 391), imieniem Latinus Drepanius Florus. Nasz F. żył w IX w., rodem może z Gallji ljońskiej, współczesny Leidradowi, Agobardowi i Amulonowi (ob. te artt. Cf. Hist. lit. de Fr. V 213). Tytułują go niekiedy magistrem. W pismach jego znać wielką erudycję, posiadał przytém talent poetycki i łacina u niego lepsza niż u innych, współczesnych z nim pisarzy. Um. zapewne ok. r. 860. Napisał: 1) De electionibus episcoporum (w Agobardi Opp.; w Biblioth. PP., Lugdun. t. XV), traktat, który nie doszedł nas w całości; pisany był ok. r. 822. 2) De actione Missae, v. De exposition Missae, v. Expositio in canonem Missae, traktat więcej dogmatyczny niż liturgiczny (w Biblioth. PP. l. c.; ap. Matone et Durand, Ampliss. coll. IX 579). 3) Commentarius, v. Expositions in Pauli epistolas, zebrany najwięcej z dzieł ś. Augustyna, podawany za dzieło Bedy i drukowany w Bedae Opera t. VI. Drugi na też Listy kommentarz F’a, zebrany z dzieł 11 Ojców Kościoła, zaginął, 4) Opusculum adversus Amalarium de Corpore Christi tripartito. Amalarjusz Syraposius nauczał, że jest troiste Ciało Chrystusa: jedno, które wziął w żywocie N. Panny; drugie ma w nas, dopóki żyjemy; trzecie — w umarłych, i że z tego powodu dzieli się hostja na 3 części. Według Florusa, Amalarjusz nauczał także, iż chleb w Eucharystji jest ciałem, a wino duszą Chrystusa, kielich grobem, kapłan celebrujący Józefem z Arymatei i t. p. Te jego błędy F. wytknął we wspomnioném piśmie i doniósł bpom. To samo uczynił drugi raz i do bpów, zebranych na synod w Thionville 835 r., napisał list: Epistola Flori ad Theodonis villae concilium adversus libros Amalarii. Bpi nie mogli podówczas zająć się tą sprawą: odłożono ją do następnego synodu, który się zebrał w Quiercy (Carisiacum) 838 r., błędy wspomnione potępił i oświadczył, że do Nowego T. typów (ob. Figura) wprowadzać nie można, a w wykładzie obrzędów należy iść za rozumieniem Kościoła, nie zaś za fantazją. Wykład także o trojakiem Ciele Chrystusa potępiony został. F. całą tę sprawę opisał w Opusculum de eadem causa in concilio episcoporum apud Carisiacum palatium acta, gdzie nietylko wyrok synodu Quiercy, ale i zbicie błędów Amalarjusza podaje. Trzy te dziełka ap. Martene et Durand, Ampl. coll. IX 641... 5) Przeciwko predestynacjanizmowi F. napisał 2 dziełka: z tych jedno (Sermo de praedestin.) przeciw Gottschalkowi (ob.) wydał Sirmond za dzieło Amulona (ob.), a Hinkmar zamieścił je w swym traktacie De Praedestinatione (VI 27...); drugiém jest Ecclesiae Lugdunensis liber adversus Joannis Scoti Erigenae erroneas definitiones (ap. Mauguin, Vindiciar. praedistinat., Paris 1660 I 575.. i w Bibliot. PP., Lugd. XV 611). Lubo na tém ostatniém F. nie jest wymieniony jako autor, prawdopodobnie jednak on to pisał w imieniu duchowieństwa ljoóskiego, bo jego jest styl, i on był tam najuczeńszym, 6) Collectio ex lege et canonibus de coercitione Judaeorum et auctoritate ac firmitate judicii et testimonio episcoporum, zbiór postanowień z kodeksu Teodozjusza i z soborów (fragment ap. D’Achery, Spicil. XII 48). 7) Epistola ad Hydraldum abbatem de Psalterii emendatione, odnosi się do przekładu hieronimowego (ap. Mai, Ser. vot. nova coll. III 2 s. 251..). 8) Z poezji F’a mamy Poematia 9 (pierwszy raz w Marii Victoria Opp. ed. Morel, Paris 1560) i Poematia 6 (ap. Mabillon, Analecta I 388; o innych wyd. ob. Bähr, Gesch. d. röm. Lit. III Suppl. §. 41), pieśni po większej części religijne. Między innemi jest Querela de divitione imperii post mortem Ludovici Pii, elegja na skon ces. Ludwika Pobożnego (ap. Mabillon 1. c.; ap. Bouquet, Recueil des histor. VII 301), i Epistola seu Carmen ad Madoinum augustodunens. eppum, de injusta vexatione ecclesiae Lugdunensis (ap. Bouquet, Recueil VI 262). Oprócz tych 15 poematów, Martene i Durand (Anecdot. Thesaur. V 595) wydali 7 innych, z których jedne większe opiewają dzieje z Ewangelji (In Evangelium Matth.; Gesta Christi Dni; In Evang. Joan.; Oratio ad Christum Epigramma libri homiliarum totius anni), a dwa krótsze są p. t. Epistola ad Madoinum i Titulus in abside memoriae S. Justi. 9) Wreszcie F. znany jest jako autor Martyrologii (ap. Bolland. Acta SS. Mart. II 5...). Jest ono przerobieniem takiegoż dzieła Bedy (ob.), a niektórzy historycu przypisują Florusowi, opatowi z St-Trond (w Belgji), żyjącemu ok. r. 760; lecz zdanie to mniej ma za sobą prawdopodobieństwa (ob. Dusollier, D issert, ad Usuardi Martyrol., w Bolland. Jun. t. VI s. 13. we wst.). Jedyne całkowite wydanie dzieł F’a ap. Migne, Patrol, lat. t. 119. Ob. Bähr, op. c. §§. 174, 175; Hefele, Concil. §§. 434, 436, 450; Werner, Gesch. d. apol. Lit. t. II §. 380, 382. X. W. K.
