Encyklopedja Kościelna/Alkantara zakon
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Alkantara, zakon rycerski w Hiszpanji, założony prawdopodobnie w XII w. przez dwóch braci, Suareza i Fernando Gomeza, a przez Papieża Aleksandra III zatwierdzony 1177, a później przez Lucjusza III 1183. Nazwę swoją otrzymał ten zakon od miasta Alkantary w Estremadurze, które było od 1212 r. jego główną siedzibą, przedtém nazywał się zakonem św. Juljana del Pereiro, od zaniku będącego pierwotném dlań siedliskiem. Rządził się regułą cysterską. R. 1523 Adrjan VI pap. godność wielkiego mistrza nadał stale koronie hiszpańskiej, a w 1540 od Pawła III, Papieża, otrzymali członkowie zakonu pozwolenie wstępowania w związki małżeńskie, w skutek czego rycerze zakonnicy, zamiast ślubu czystości bezwzględnej, wykonywali tylko ślub czystości małżeńskiej, nadto zobowiązywali się do obrony Niepokalanego Poczęcia N. M. Panny. W ostatnich czasach zakon ten, na równi z innemi zakonami rycerskiemi, został zwinięty 1835 r. J. N.
