Niechby meońską pieśnią[2] Waryusz[3] śpiewał Czyny twe, krajów zdobywco i sławy, —
Co morski, konny żołnierz dokazywał Pod sterem takiej buławy.
Ja, mój Agrypo, na to się nie zrywam, Zgubnym Achilla gniewom nie dam rady,
Ni błędne drogi Odysa wyśpiewam, Ni Pelopidów szkarady.
Ogrom nad siły! Człowiek sam się boi I Muza mówi do lutni mej: po co
Sławie wielkiego Cezara[4] i swojéj Uwłaczać ducha niemocą?
Kto godnie Marsa w zbroi twardej wyda, Lub Meryona kurzem bitw czarnego!
Albo Pallady sztuką kto Tetyda[5] Do bogów podniesionego?
Jam śpiewak biesiad i wojny dziewczęcej Na tępy pazur, co się krwią nie broczy —
I czy się kocham, czy nie kocham więcej, Zawszem do pustot ochoczy.
(L. Siemieński).
↑Wódz Augusta; dowodził jego flotą w bitwie z Antoniuszem pod Akcyum.
