Przejdź do zawartości

Biblia Wujka (1923)/List do Hebrajczyków 6

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki


Poniżej znajduje się List do Hebrajczyków podzielony na rozdziały. Jeżeli chcesz skorzystać z całego tekstu zamieszczonego na jednej stronie, przejdź tutaj.


ROZDZIAŁ VI.
Sprawiedliwy jeden raz potwierdzony, z trudnością ma upaść, a jeźli od wiary upadnie, nie może jedno przez Chrystusa powstać.

Przeto zaniechawszy mowy poczynania Chrystusowego, miejmy się do doskonalszych rzeczy, nie znowu zakładając gruntu[1] pokuty od uczynków martwych, i wiary ku Bogu:

Nauki chrzczenia, rąk téż wkładania i powstania z martwych i sądu wiekuistego.

I to uczynimy, jeźli Bóg dopuści.

Albowiem nie podobna jest, aby ci, którzy raz są oświeceni, skosztowali téż daru niebieskiego i uczęstniki się stali Ducha Świętego, [2]

Skosztowali nie mniéj dobrego słowa Bożego i mocy przyszłego wieku,

A upadli, aby zaś byli odnowieni ku[3] pokucie, znowu krzyżujący sami sobie Syna Bożego, i na pośmiewisko mający.

Bo ziemia, która deszcz często na się padający pije i rodzi ziele użyteczne tym, przez które bywa sprawowana, bierze błogosławieństwo od Boga.

Lecz która rodzi ciernie i osty, odrzucona jest i blizka przeklęctwa, któréj koniec na spalenie.

Ale tuszymy sobie o was coś lepszego, najmilejsi! i zbawienia bliższego, chociaż tak mówimy.

10 Albowiem nie jest niesprawiedliwy Bóg, aby zapamiętał roboty waszéj, i miłości, którąście okazali w imię jego, którzyście posługowali świętym i posługujecie.

11 A żądamy, aby każdy z was tóż staranie okazał ku wypełnieniu nadzieje aż do końca,

12 Abyście się nie stali gnuśnymi, ale naśladowcami tych, którzy przez wiarę i cierpliwość odziedziczą obietnice.

13 Albowiem Bóg obiecawszy Abrahamowi, iż nie miał nikogo, przez któregoby przysiągł, większego, przysiągł przez samego siebie, [4]

14 Mówiąc: Jeźli nie błogosławiąc błogosławić cię będę, i rozmnażając nie rozmnożę cię. [5]

15 A tak długo cierpliwie czekawszy, dostał obietnice.

16 Albowiem ludzie przez większego niż sami przysięgają: a każdego sporu ich koniec, ku potwierdzeniu, jest przysięga.

17 W czem chcąc Bóg dziedzicom obietnice obficiéj okazać nieodmienność rady swéj, przysięgę uczynił,

18 Abyśmy przez dwie rzeczy nieodmienne, w których być nie może, żeby Bóg kłamał, najmocniejszą pociechę mieli, którzyśmy się ku odzierżeniu wystawionéj nadzieje uciekli.

19 Którą mamy jako kotwicę dusze bezpieczną i mocną i wchodzącą aż we wnętrzności zasłony,

20 Gdzie przewodnik za nas wszedł Jezus, według porządku Melchisedechowego Najwyższym kapłanem stawszy się na wieki.





  1. t. j. dosłownie: gruntu upamiętania z uczynków.
  2. Matth. 12, 45. Niż. 10, 26. 2. Piotr. 2, 20.
  3. t. j. dosłownie: odnowieni ku upamiętaniu.
  4. Gen. 22, 16.
  5. Gen. 12, 3.18, 18.22, 17.