Apokryfy Judaistyczno-Chrześcijańskie/Apokryfy prorocze/II.VII
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Apokryfy Judaistyczno-Chrześcijańskie |
| Podtytuł | Księga wstępna do Literatury apokryficznej w Polsce |
| Wydawca | Polskie Towarzystwo Nakładowe |
| Data wyd. | 1905 |
| Druk | Drukarnia Narodowa w Krakowie |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Znane jest powszechnie wśród chrześcijan podanie żydowskie
o Jakóbie i jego dwunastu synach, z których. według tego podania, powstało dwanaście pokoleń, stanowiących naród żydowski.
Otóż nieznany autor, w pierwszej połowie II w. ery naszej żyjący, prawdopodobnie Żyd, który wszakże w wielki cud narodzenia się
syna Jehowie za przykładem chrześcijan uwierzył, w utworze noszącym tytuł: Αί διαθῆκαι τῶν ιβ᾽ Πατριαρχῶν, napisanym po grecku i w kilku rękopisach do naszych czasów przechowanym, przedstawia po kolei owych synów Jakóbe, jak przed śmiercią, zalecając narodowi swemu specjalny sposób życia, wielką mu przyszłość przepowiadali. Ten zaś specjalny sposób życia był na to potrzebny, by wśród Żydów mógł wskutek niego narodzić się Jehowie z matki Żydówki syn, który następnie zapewnić im miał panowanie nad innymi narodami na ziemi.
Forma tego utworu apokaliptyczna wprowadza go do Apokalips; treść zaś przeważnie dydaktyczna zbliża, jak i »Pasterza«, do innych apokryfów. Że zaś był napisany nie później, niż w drugiem stuleciu. dowodzą wzmianki o nim u Orygenesa (185—253); a że nie wcześniej — cytata z Pawła o zburzeniu Jerozolimy, które nastąpiło w 70 roku ery naszej wskutek powstania Żydów przeciw Rzymianom.
Testament XII Patryarchów wydał Grabe w »Spicilegium Patrum«, t. I; a następnie Fabricius w »Codex pseudepigraphus Veteris Testamenti«, t. I, i Migne w »Patrologiae graeco-latinae«, t. II.
