Strona:Zdzisław Kamiński - W królestwie nocy.pdf/196

 — Kocham, kocham nad wszystko! — nad życie! i pragnę umrzeć z tobą.
 — Biedactwo moje jedyne — mówił Zdzisław tuląc ją drżącą do piersi... moje... moje — powtarzał.
 Klatka znowu drgnęła, po chwili osunęła się w dół i zaczęła się poruszać ku górze.
 Marynia podniosła ku niemu oczy łez pełne, pytające.
 — Jedziemy!... jedziemy na świat! — do życia! do szczęścia!... — zawołał.
 Na ciemnych ścianach szybu ukazywały się już białe plamy i smugi światła, coraz większe, aż je zatopił zupełnie blask wpadający przez okna szybu.
 — Po śnie cudownym — dzień... przebudzenie — rzekła Marynia.
 — Milsze może jeszcze niż sen przebyty...
 — Bójcie się Boga! co się z wami stało? — krzyknęły ciocie unisono — myśmy już snuli najgorsze przypuszczenia.
 — Zawiśliśmy cioteczko między ziemią, a niebem.
 — A ku której stronie szala się przechylała więcej? — spytała ciocia Józia.
 — Ku niebieskiej — rzekł inżynier, patrząc w modre oczęta Maryni.
 — No rusałko podziemna — czy jak cię tam pan nazwał — mówiła ciocia Józia patrząc znacząco na ramię inżyniera, który nie wyswobodził jeszcze ręki Maryni... zdejmuj płaszczyk — jedziemy...
 — Panie opiekunie proszę ją uwolnić z pod swojej władzy.
 — Nie! to nad moje siły! — zawołał inżynier — nigdy! nikt mi tej rączki nie weźmie.
 — Ależ to formalne oświadczyny panie inżynierze! Cóż ty na to Maryniu?