Strona:Zacharyasiewicz - Nowele i opowiadania.djvu/46

bakiem i limbą, ową zagrożoną specjalnością tatrzańską i wszelką pomoc dla przybywających w góry turystów polskich!
 — Tak pan powiadasz! — westchnął pan Idzi.
 — Zresztą trzeba się poczuć do obowiązku kochania ziemi własnéj, a ręczę panu, że najprędzéj można ją z wierchów Tatr naszych ukochać!...
 Zniecierpliwiło to długie kazanie pana Idziego. Ruszył się na fotelu i odparł:
 — Dziwnie to wygląda, że pan Kasper Melchior nawołuje do obowiązków patryotycznych tych, których antenaci nieraz dawali dowody...
 — Przepraszam — przerwał skromny delegat — antenaci pana dobrodzieja byli niezawodnie wielkimi ludźmi w Rzeczypospolitéj; robili wyprawy na Tatarów, bronili kraju i jego swobód... ale dzisiaj, gdy zamiast żelaznego pancerza i obosiecznego miecza, pozostała nam tylko drobna mrówcza praca... dzisiaj, pozwól pan dobrodziéj, aby nawet Kasper Melchior część téj pracy wziął na siebie i cegiełkę do gmachu dobra publicznego dorzucił... Czy masz pan co przeciw temu?
 — Przedewszystkiém mam to przeciw panu, że nie w porę pan przyszedłeś.
 — Przy świecy można tak samo wpisać się na członka Towarzystwa.
 — Ależ ja teraz nie mam czasu!
 — Kilka pociągów pióra! — nastawał daléj niestrudzony delegat.
 — Ależ panie, ja mam... testament pisać! — zawołał z rozpaczą pan Idzi.