Ty mój dzielny Łokietku,[1] kroplo przedostatnia
Krwi Piastowéj! co niechęć roztargała bratnia,
Znowu w jedno spoiwszy, żadnym niepożyty
Szczęścia losem, wskrzesiłeś ojczyste zaszczyty.
Dwakroć na cię zła zazdrość swe wywarła jady,
Dwakroć cię dawca koron dźwignął wszytkowłady,
Pokazując ludowi, że się próżno miece
Na tych, których on daje i ma w swéj opiece.
Co ociec zyskał bitny w żelaznym pancerzu,
Utrzymałeś w pokoju, wielki[2] Kazimierzu;
Ciebie za mądre prawa, za twierdze ogromne,
Za polor sławić będą czasy wiekopomne.
Nie wszystko to król dobry, co tylko zwycięża.
Jedni mają z pokoju, drudzy dank z oręża.
Z równą zaletą wdzięczna potomność wspomina
Carskie laury z oliwnym wieńcem Antonina.
Po twarzy, po odzieniu i po obcéj minie
Poznaję-ć krwi francuska, Ludwiku Węgrzynie!
Lepiéjby było Lachom, gdybyś nie w swéj ziemi
Siedząc, rządził poddanych[3] głowami obcemi.
Tobie winni Polacy za swobodę dzięki.
O gdyby dar tak zacny wzięty z pańskiéj ręki,
Ze zdrowego rozumu nie wychodził kluby!
Nie byłby nam podobno pochopem do zguby.
Rozhukana niesforność łamiąc wszystkie prawa,
Żadnéj nie chce zwierzchności, ani jéj uznawa;
A kując sobie pęta, mało myśli o tem,
Że tak ciężko pod swoim, jak pod cudzym młotem.
- ↑ Na niego albowiem po śmierci Leszka Czarnego, Przemysława i Henryka, książęcia głogowskiego, Wielka i Mała Polska, Pomorze, Kujawy, Lubelskie, Sandomierskie i Łęczyckie księstwa spadły. Kazimierz Wielki, syn jego, ostatni z Piastów panował, bo linia szląska i mazowiecka późniéj ustały.
- ↑ Kazimierz Wielki ułożył i ogłosił prawa na zjeździe Wiślickim 1347; tenże wiele miast i zamków zbudował wiele pożytecznych rękodzieł do kraju wprowadził, i akademii krakowskiéj dał początek.
- ↑ Raz tylko był w Polsce, gdy go koronowano: a rządy państwa matce swéj Ludwice, potém Władysławowi księciu Opolskiemu, naostatek trzem polskim senatorom polecił; za niego zniesione podatki.
