Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/158

młodzież zacznie szaleć, znowu jakieś przewroty… Tu nie o przemysłową konkurencyę chodzi!
 RADCA: Tern mniej mogę się zgodzić na takie środki.
 STARZECKI: W takim razie niech Alfred się pożegna ze sceną… ze sławą… Do zera zejdzie!
 ALFRED (gwałtownie): Ta… do zera?
 STARZECKI: Naturalnie. Przecie wiesz, jakimi sposobami powodzenie twoje dzisiejsze zrobione.
 ALFRED: Posiłkowaliśmy się trochę…
 STARZECKI: Sto razy więcej, niż myślisz! Cały mój aparat musiałem puścić w ruch!
 ALFRED: A mój talent? a mój artyzm?
 STARZECKI: Nie krzycz tak! Goście i tak się dziwią… Chodź, pomówimy potem, jak będziesz…
 ALFRED: Okłamywaliście mnie! Okłamywałem siebie!
 STARZECKI: Z ciebie przecie niepoprawny marzyciel!
 ALFRED (groźnie): Proszę mię zostawić samego!
 STARZECKI i RADCA (odchodzą).
 ALFRED (sam. Cofa się ku lewej, za szafę biblioteczną, i niewidzialny, czyta rękopis).
 WIELKI DZIENNIKARZ i AMA (wchodzą. Zajęci rozmową, siadają na otomanie, nie widząc Alfreda).