Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/155

 ALFRED: Gdzie? jak?
 STARZECKI: Radził mnie się księgarz. A ponieważ ten młody człowiek mnie oddawna interesuje…
 ALFRED (niecierpliwie): Więc?
 STARZECKI: Zabrałem rękopis do siebie.
 ALFRED: Jakto? poco?
 STARZECKI: Rękopis zabrałem, a z autorem, twoim ex–kolegą, do tej chwili gawędziłem. O ideach jego sztuki z nim rozmawiałem, robiłem mu nadzieję, że będę mówił z księgarzem, dyrektorem… on zaś — taki bohater, gdy chodzi o jego świętości — w sprawach życiowych taki jest słaby, miękki, że dziecko go potrafi… Zamówiłem go tutaj.
 ALFRED: Kogo? Bodeńczyka? Pójdę…
 STARZECKI: Czekaj-że, waryacie; nie wiesz, o co chodzi. Rękopis zabrałem, autora chciałbym omotać, i w ten sposób zyskamy na czasie.
 ALFRED: Nie rozumiem.
 STARZECKI: Jeszcze nie rozumiesz? Więc słuchaj. Ten jego dramat — to rzecz niebezpieczna! Jam stary i nie tak łatwo… a jakem czytał, krew mi uderzała do głowy! Dawno już u nas czegoś podobnego…
 ALFRED: Taak… Bodenius przecie…
 STARZECKI: A jak to się pokaże — tyś