Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/116

zdrowej… pan, pan! Wiem ja dobrze, co się kryje w odmętach naszego biednego społeczeństwa!
 BODEŃCZYK (chodzi chwilę po pokoju, patrząc z pod oka na Starzeckiego. Staje): Proszę pana… Wobec tego, co się stało, i wobec mojej… jak pan raczył powiedzieć, odpowiedzialności… ja jedno tylko mogę uczynić.
 STARZECKI: Ciekawy-m, czym się pomylił w moich przeczuciach, idąc do pana.
 BODENCZYK: Poczekam, aż się uspokoją nerwy, i rozmówię się z Alfredem poważnie. Przemówię mu do rozumu, do krytycyzmu. Alfred już nie jest młodzikiem.
 STARZECKI: Naturalnie. Czas już najwyższy, by się opamiętał.
 BODENCZYK: Życie jego dotychczasowe… szumne, lekkie, motyle…
 STARZECKI: Tak, panie! zanadto romantyczne!
 BODEŃCZYK: Powinno ostatecznie znaleść myśl i podstawę swoją!
 STARZECKI: Rozumie się! Romantyzmem wiecznie żyć nie można!
 BODEŃCZYK: Co uchodzi w dwudziestym drugim roku życia, nie uchodzi, gdy się zbliża trzydziestka!
 STARZECKI: Tak! tak, panie drogi! W tem sedno rzeczy! Czas by się stał rozsądnym!
 BODEŃCZYK: A eksperyment dzisiejszy