Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/071

 FELKA (chwyta go za rękę, sadowi na sofie, klęka przed nim): Fredek! Fredek!!
 ALFRED: Ale nie, nie! Nie dam się zwieść… Pójdę za własną indywidualnością, za własnym instynktem… On mnie dotąd prowadził — i przecie nienajgorzej… Jestem najmłodszy w naszej paczce, a przecie moje imię jest najgłośniejsze… Dyabłem mię nazywają, (śmieje się dziecinnie) hahaha! jakeś powiedziała? dyabłem?
 FELKA: Na własne uszy słyszałam!
 ALFRED: A moje sonety? Który z nich tak formą owładnął?
 FELKA: Śmiej się z nich wszystkich, Fredziu! A jak już napiszesz swój dramat — Szekspira przerośniesz!
 ALFRED: Felka! (Przybiega do niej, chwyta w gorący uścisk).
 FELKA (oswobadza się, odstępuje): Wiesz, Fredziu…
 ALFRED: Co, najdroższa?
 FELKA: Czy doprawdy… czym doprawdy… ci droga?
 ALFRED: Rozumie się! Kogóż ja…
 FELKA: Bo czasami zdaje mi się, że ty mnie nic a nic…
 ALFRED: Kociaku!
 FELKA: Że ty tylko siebie kochasz… a mnie wówczas tylko… Ee, kiedy nie umiem się wyjęzyczyć!