Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/014

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

 RADCA: Raczysz być innego zdania… Ale to ci powiadam: Jak mamy się rozchodzić — to we wszystkiem! Rozumiesz? Ani myślę dłużej być twoim kasyerem!
 ALFRED: Mogłem się spodziewać tego argumentu!
 RADCA: Zacznij pracować, zarabiać, wtenczas będę cię uważał za człowieka, z którym się dyskutuje! To niesłychane! Człowiek w tym wieku! (W najwyższej irytacyi odchodzi. Od progu): To niesłychane! (Zatrzaskuje drzwi za sobą).
 ALFRED (chwilę zadumany, potem śmieje się do siebie i trzaska w palce): Ależ to heca! (Chodzi trochę i znowu staje przy biurku).
 RADCZYNI (wchodzi — dobroduszna, poczciwa, mimo bogatej toalety ślady zamiłowań i zajęć kuchennych — spieszno, szeptem): Fredziu!
 ALFRED: A, mama! Co znowu!
 RADCZYNI: Bardzoś zajęty?
 ALFRED: Bardzo, bardzo…
 RADCZYNI: Bo widzisz, przyszła panna Starzecka.
 ALFRED: Co, córka „Dziennika Narodowego“?
 RADCZYNI: Możebyś na chwilę przyszedł do salonu?
 ALFRED: Ja, tę gęś emablować?
 RADCZYNI: Tak, wiesz, jestem zajęta…

Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:Wilhelm_Feldman-My_artyści.djvu/014&oldid=3543045”