Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/96

 — Zapewne nadszedł testament?
 — Nie inaczej, mości dobrodzieju — ciągnął dalej mandatarjusz. — Nagle i niespodziewanie pojawił się Kost’ Bulij w Żwirowie, i jednem słówkiem obalił wszelkie nadzieje hrabiego. Nieboszczyk starościc zostawił testament, którym cały majątek zapisał komu innemu.
 — A tym innym był mój Julek, Gracchus — zawołał Katilina.
 — Kto, kto? — zapytali jednocześnie ekonom i mandatarjusz.
 — Wasz dziedzic dzisiejszy.
 — A tak, Kost’ Bulij złożył testament w sądzie, a w kilka tygodni instalował pan komornik Gramarski nowego dziedzica, o którym ani się przyśniło nikomu.
 — Cóż na to hrabia Zygmunt?
 — Z początku chciał podobno wszczynać proces, ale się prędko odradził i poprzestał na swojem Orkizowie.
 — A zkądże do djabła Juliusz przyszedł do tej łaski u starościca?
 — Tego się pan tylko od niego samego możesz dowiedzieć. Jest podobno nie tylko imiennikiem ale i jakimś dalekim krewnym starościca, a ojciec jego miał nawet być w przyjaźni z nieboszczykiem starostą.
 — Hm, hm — mruknął Katilina, jakby niezupełnie jasno pojmował stan rzeczy.
 — O wszystkiem tem dowiesz się pan najlepiej jak mówiłem od niego samego.
 — Prawda — mruknął Katilina.