się jednak w niej ustępy, co do których da się stwierdzić, że polegają na tekście pierwotnym, gdyż obejmują uprawnienia przez samego Stefana i królów węgierskich XI., XII. i XIII. wieku wykonywane[1]. Tyczy się to przedewszystkiem ustępu o który nam tu głównie chodzi a którego brzmienie jest następujące: »Et quia nobilitas tua Apostolorum gloriam aemulando apostolicum munus, Christum praedicando eiusque fidem propagando gerere non est dedignata, nostrasque ac sacerdotii vices supplere studuit atque Apostolorum Principem prae ceteris singulanter honorare, idcirco et nos singulari insuper privilegio excellentiam tuam tuorumque meritorum intuitu, heredes ac sucessores tuos legittimos, qui sicut dictum est electi atque a sede apostolica approbati fuerint, nunc et perpetuis futuris temporibus condecorare cupientes, ut postquam tu et illi corona quam mittimus rite iuxta formulam legatis tuis traditam coronatus vel coronati extiteritis, crucem ante te, Apostolatus insigne gestare facere possis et valeas atque illi possint valeantque, et secundum quod divina gratia te et illos docuerit, ecclesias tui regni praesentes et futuras nostra ac successorum
- ↑ Zob. Jaffé, Regesta Nr. 3909, Wattenbach w Mon. Germ. SS. XI. str. 233 Nr. 35. W najnowszej literaturze kwestyą autentyczności pewnych ustępów tej bulli znowu poruszono. Zob. Reiner, Die Besetzung der Bisthümer in Ungarn in historischer Entwickelung bis zur Gegenwart (Archiv für kathol. Kirchenrecht T. 59 z r. 1888 str. 429 i nast.). St. Böredy, Die Echtheit des sog. Privilegiums des heil. Königs Stephan von Ungarn (ibid str. 194 i nast.). Knautz w Monumenta ecclesiae Strigon. Tom I. Strig. 1874 str. 19., tudzież Krajner, Die ursprüngliche Staatsverfassung Ungarns seit der Gründung des Königthums bis zum J. 1382 Wien 1872 str. 98, który dowodzi, że była źródłem Hartwiga, a przeciw autentyczności J. Böredy, Einige Bemerkungen zur Abhandlung von Dr. Reiner über die Besetzung der Bisthümer in Ungarn (Archiv. f. kath. Kirchenr. T. 61 z 1889 str. 44 i nast.).
