wcześniejsze istnienie biskupstwa krakowskiego, gdyż i później zaszły fakta, które mogły podobne nadanie spowodować. W r. 1000 arcybiskupstwo gnieźnieńskie z pewnością nie ograniczało się na ziemie wielkopolskie w akcie z r. 1136 wymienione, ale stosownie do granic ówczesnej Polski musiało się rozciągać dalej na wschód na Kujawy a zapewne i część Mazowsza. Wskutek utworzenia nowych biskupstw: kujawskiego i płockiego jedno tylko arcybiskupstwo gnieźnieńskie poniosło terytoryalne straty; chcąc więc uzyskać zezwolenie metropolitalne na utworzenie nowych biskupstw, należało dyecezyi gnieźnieńskiej ubytek wynagrodzić, oczywiście kosztem innych biskupstw. I wtedy to zapewne odjęto dyecezyi wrocławskiej część kasztelanii milickiej a dyecezyi krakowskiej resztę terytoryów. Być może że tej ostatniej nadano w zamian inne ziemie na wschodnich kresach dyecezyi, lub pewne włości i większe dochody na rzecz biskupa przekazano. Przyjmując ten wniosek, możnaby na jego podstawie pierwotne granice dyecezyi wrocławskiej i krakowskiej z jednej, a gnieźnieńskiej z drugiej strony z większem prawdopodobieństwem oznaczyć. Między dyecezyą poznańską a gnieźnieńską prawdopodobnie pierwotna granica nie o wiele została później zmodyfikowaną. Wedle Liber beneficiorum Łaskiego[1] tudzież Lubrańskiego w początku wieku XVI.[2], granicznemi parafiami ze strony poznańskiej były Ujście, Chodzież, Margonin, Potulice, Rogoźno, Radzim, Uzarzewo, Iwno, Siedlce, Nekła, Giecz, Biechowo, Ciążyn, Brzostków, Jarocin, Wiłaszyce, Dobrzyce, Głogowa, Raszków, Ostrów, Odolanów; ze strony gnieźnieńskiej Łekno, Popowo
