położone na północnym brzegu rzeki Notci i na Mazowszu (archidyakonat warszawski). Niejaką podstawę do oznaczenia niektórych przynajmniej granic dyecezyj dostarczają dwie bulle protekcyjne, jedna dla Gniezna z r. 1136 i druga dla Wrocławia z r. 1155[1]. Wedle ostatniej dyecezya wrocławska obejmowała wówczas terytorya należące do grodów Ryczyn, Cieszyn, Goleszyce, Otmuchów, Warta, Niemcy, Gramolin, Strzygoń, Świdnica, Wlan, Godzinice, Sobolewsk, Głogów, Seitsch i Milicz[2], południową więc granicę od Cieszyna aż do rzeki Bober stanowiła granica czeska, zachodnią rzeka Bober a może nawet i rzeka Queiss, przyczem terytoryum między Odrą a Bobrem lub Queissą zdaje się być odstąpione właśnie w r. 1000 dyecezyi wrocławskiej przez dyecezyę miśnijską[3] stosownie do politycznych granic ówczesnej Polski, której
- ↑ Kod. dypl. WP. I. nr. 7 i 586. Gdzie w aktach tych jest mowa o tem, że z pewnych terytoryów należy się biskupom plenaria decimatio, to należy sądzić, że terytorya te należały do związku dyecezalnego a nie, że były tylko dobrami biskupstwa, dziesięcina bowiem ogólna jest właśnie oznaką przynależności dyecezyalnej.
- ↑ Kętrzyński l. c. str. 617 i 618 wylicza jeszcze trzy grody nazwane taksamo »Grodzice«, nam się jednak zdaje, że wyrażenia aktu: Gradice Golenziceske, Gradice Barda, Gradice Ztrigoni, oznaczają jedynie gród Warta, Strzygoń i t. d.
- ↑ Jeszcze w r. 1241 granica w tej stronie między biskupstwem miśnijskim a Polską nie była pewną, jak się to okazuje z dokumentu króla Wacława czeskiego z 7. maja r. 1241 (Cod. dipl. Saxoniæ regiae II. T. 1. nr. 121) dotyczącego rozgraniczenia tego biskupstwa, w ustępie: »A Niza contra Poloniam per directum usque ad montem Yezwinche, abinde in cumulos Kamenicopkidua, inde in angulum Nakulhipozcaki, inde in montem Tizow, abinde in Mostech, inde in sepulchrum Winichopez, inde in ricum Quizt. Ibi distinctio est suspensa propter distinctionem inter Zagost et Poloniam nondum factam«.
