chrześciaństwa[1]. Równocześnie zaś sprowadzając missyonarzy, zapewniał skuteczność ich pracy odpowiedniemi ustawami i nie spuszczał z oka myśli zorganizowania Kościoła polskiego. W jego polityce kościelnej zaszedł przytem pewien zwrot bardzo radykalny. Gdy bowiem dawniej Kościół polski opierał się tylko o Niemcy, tem więcej, że wszedł w skład prowincyi magdeburskiej, to Bolesław nietylko dążył do jego samoistności pod względem organizacyi, ale starał się związać go bliżej z Rzymem, nawet w ten sposób, że do głośnych podówczas klasztorów włoskich udawał się o missyonarzy, czy to bezpośrednio wysyłając posłów, czy też za pośrednictwem oddanego świetności Włoch i Rzymu młodego marzyciela Ottona III[2]. Tkwiła w tem postępowaniu Bolesława myśl wysoce polityczna i jej może zawdzięczać należy, że w czasie ciężkich z Niemcami zapasów, młody Kościół polski się nierozpadł i nie stał się wrogiem planów Bolesława, podobnie jak się to stało później w Czechach, za czasów biskupa praskiego Sewera. Wyzwolony z pod przeważnych wpływów niemieckich, a ściślej z Rzymem związany, mógł Kościół w Polsce wyrabiać samoistnie swoje właściwości i rozwijać swe instytucye i prawo partykularne; niestety wypadki polityczne po śmierci Chrobrego nie dozwoliły na należyte urzeczywistnienie jego planów. Nie bez ważnych następstw dla tych zamysłów musiało być bliższe zetknięcie się Bolesława ze św. Wojciechem. Wracał on wtedy
- ↑ Gallus I. 11. opowiada o nim: »Gentes vero barbarorum in circuitu, quas vincebat, non ad tributum pecuniae persolvendum, sed ad verae religionis incrementum coercebat«.
- ↑ Piotr Damiani w Żywocie świętego Romualda, opowiada o podróży do Włoch syna Bolesława. MP. I. str. 326.. 329., a Bruno w Vita quinque fratrum, MG. SS. XV. str. 719 i 732 podaje, że cesarz dał mnichom do Polski wyprawionym sprzęty i książki kościelne.
