dopiero po śmierci Mieszka dostała się ta ziemia pod władztwo polskie. Z chwilą więc śmierci Mieszka zakres działania biskupa polskiego obok Wielkopolski i może Kujaw, obejmował i Szląsk, czy się zaś rozciągał i na Mazowsze, które jeszcze po śmierci Mieszka II. było ogniskiem reakcyi pogańskiej i na ziemie krakowską i sandomierską, jest dość wątpliwem. Mieszko podzielił państwo swoje zwyczajem słowiańskim między synów, lecz nie wiemy, jaki Bolesławowi przypadł udział, być może, że ziemie na wschodnich kresach Polski leżące, skoro jedną z pierwszych jego walk miała być wojna z Rusią[1]. Rychło jednak zajął Bolesław dzielnice braci, przed r. 997 zdobył Pomorze a niedługo potem zdaje się, ziemię krakowską. I on, podobnie jak ojciec, uważał chrześciaństwo za konieczny warunek pomyślnego rozwoju państwa, dlatego też z nadzwyczajną gorliwością starał się utwierdzić i rozwijać Kościół w swych dziedzinach. Prawdopodobnie już Mieszko zabronił kultu pogańskiego i wyniósł chrześciaństwo do znaczenia panującej w Polsce religii, lecz wiele jeszcze do zrobienia pozostało. I w Polsce Mieszkowej wszelkie ślady pogaństwa nie mogły być wytępione, a nadto zdobycze jego i Bolesława przyłączyły do Polski ziemie, dokąd chrześciaństwo skutecznie nie dotarło, w całem więc państwie Bolesława było jeszcze wiele pola dla pracy missyonarskiej. Z chwilą rozszerzenia granic państwa, działalność jednego biskupa wystarczyć nie mogła, należało więc także pomyśleć o urządzeniu stałej organizacyi kościelnej, odpowiadającej potrzebom. Wobec tych zadań, Bolesław obok wielkich planów politycznych, z równą energią zajął się sprawami kościelnemi, jako pierwszorzędnemi w jego polityce wewnętrznej, a przedewszystkiem krzewieniem
- ↑ Annal. Hildesh. MP. II. str. 762 pod r. 992.
