pierwsze relikwie dostały się do Polski za pośrednictwem biskupa, który je w darze, opuszczając swą dyecezyą, otrzymał. A w r. 966. w styczniu znajdował się właśnie Otto w tej dyecezyi w Maastricht[1], wtedyby więc mógł zadość uczynić prośbom z Polski. Domysłowi temu nie sprzeciwiałoby się i wezwanie pierwszego prawdopodobnie w Polsce kościoła, t. j. katedry poznańskiej, tosamo bowiem wezwanie posiada katedra kolońska, metropola dyecezyi leodyjskiej. Więc i obie daty podane w spominkach gnieźnieńskich, dotyczące Jordana, byłyby o lat dwa późniejsze, a ten fakt możnaby również tłómaczyć przesunięciem zapisek rocznikarskich, znajdujących się pierwotnie na tablicy paschalnej.
Nie posiadamy natomiast żadnych wskazówek, kto Jordana konsekrował, może potężny za Ottona I. arcybiskup hamburski Adaldag; on bowiem Libucyuszowi na Ruś przeznaczonemu udzielił sakry biskupiej, może arcybiskup moguncki, który następcę Libucyusza wyświęcił, lub wreszcie koloński, jeśli Jordan do jego należał prowincyi.
Nie należy jednak sądzić, że z chwilą ordynacyi Jordana omawiano zarazem sprawę założenia dyecezyi poznańskiej, tem mniej spierać się o to, czy cesarz czy Mieszko dyecezyą tę założył. Pomimo bowiem wyświęcenia i przybycia Jordana do Polski o założeniu dyecezyi w znaczeniu prawnem mowy nie ma, gdyż nie chodziło jeszcze podówczas w Polsce o urządzenie kraju pod względem kościelnym, lecz o zdobycie go dla chrześciaństwa. W tym kierunku wybitna zachodzi różnica między biskupstwem poznańskiem a ustanowieniem biskupstwa praskiego. Czechy należały i przedtem do związku dyecezyalnego oznaczonej dyecezyi, z której następnie zostały wyłączone, Polska zaś nie podlegała żadnemu biskupowi, stała po za
- ↑ Stumpf, Regesta l. c. str. 35.
