mógł Adalbert na Ruś obrać[1], należałoby przypuszczać, że graniczył z północnymi Czechami, gdzie właśnie leżały posiadłości panów Libickich, rodziny św. Wojciecha. Wedle granic podanych przez Kosmasa[2] posiadłości te wrzynały się w ziemie dzisiejsze szląskie około Kładzka, a więc w miejscu, gdzie granice naturalne nie stanowiły zbyt trudnej przeszkody komunikacyjnej. A wreszcie samo małżeństwo Mieszka z Dobrówką, jest śladem dawniejszych już stosunków szczepu polskiego z chrześciańskimi od dawna Czechami. Czechy należały jeszcze wtedy do prowincyi metropolitalnej salzburskiej i dyecezyi ratysbońskiej, a jakkolwiek zapewne w zupełności nie nawrócone, były jednak polem, na którem missye niemieckie z południowych Niemiec i Frankonii miały zapewnione powodzenie. U północnych granic Czech posiadał w wieku Xtym klasztor fuldajski posiadłość Sorawę nadaną mu rzekomo jeszcze w wieku IX. przez hrabiego Takulfa, którego źródła współczesne zowią »dux Sorabici liminis«, późniejsze »comes de Bohemenia«[3]. Z tej więc strony dla działalności missyonarskiej w kierunku Polski droga zdaje się była łatwiejszą; oczywiście, że pierwszymi missyonarzami nie byli Czesi lub Morawianie, lecz Niemcy, i to prawdopodobnie z południowo- lub środkowo-niemieckich klasztorów, ci sami, którzy byli missyonarzami Czech.
- ↑ Że Adalbert na Ruś a nie na Rugię lub do Prus był wysłany, świadczy niewątpliwie Continuatio Reginona, zapisując pod r. 959 Legati Helene (t. j. Olgi) regine Rugorum, que sub Romano imperatore Constantinopolitano, Constantinopoli baptisata est, ficie ut post claruit, ad regem (Ottona I.) venientes episcopum et presbyteros eidem genti ordinari petebant«. (MG. SS. I. str. 624.) Na skutek tego poselstwa został Adalbert wysłany.
- ↑ Kronika ks. I. c. 27.
- ↑ Erben Regesta Bohemiae l. c. Nr. 30 (r. 861) i Nr. 90 (r. 1012).
