— Teatra ogródkowe. Teatr Wodewil wystawił sztukę W Tatrach[1], obraz sceniczny w 4-ch aktach, oryginalnie napisany przez Klemensa Junoszę i ozdobiony muzyką Zygmunta Noskowskiego. W Roztoce, w okolicy Morskiego Oka, spotykają się turyści z rozmaitych stron świata. Więc Walenty Mąkiejewicz, kupiec z Kalisza, szukający bezustannie a bezskutecznie zięciów dla swych dwóch córek, bankier Feinkopf z żoną, spodziewającą się w górach znaleźć lekarstwo na bezdzietność; austryacki porucznik Schwarzbutter, nieodstępny towarzysz państwa, a raczéj pani Feinkopf; dwóch zawadyackich, lecz z gruntu poczciwych Węgrów, warszawski złoty młodziedzieniec Recki, tchórz i blagier, młodziutki studencik Józef Hulewicz, pozujący niedość fortunnie na dojrzałego mężczyznę, a w końcu, co najważniejsza, szlachetny i odważny Roman X. i Zofia Strzelecka, para powaśnionych, niby nieznających się małżonków, którzy prowadzą z sobą proces rozwodowy. Poróżnione to małżeństwo stanowi właściwą intrygę sztnki. Szkoda tylko, że gdy widz od samego początku rozpoznaje intrygę, to jest stosunek p. Romana do p. Zofii, osoby działające w sztuce dowiadują się dopiero o niéj w końcu aktu czwartego, gdy za pomocą górala Szymona Gewonta następuje zgoda pomiędzy powaśnioném stadłem. Obok tych głównych postaci gromadzi się liczny zastęp góralek i górali tarzańskich, tańczących i śpiewających. Autor słusznie nazwał swą sztukę obrazem scenicznym; składa się ona bowiem z szeregu mniéj lub więcéj zręcznie powiązanych z sobą epizodów. Lecz nawet od obrazu scenicznego, cokolwiek więcéj dramatyczności, a przedewszystkiém trochę zręczniejszéj roboty scenicznéj wymagać mamy prawo. Tymczasem od samego początku wystę-
- ↑
Sztuka ta nie została wydrukowana, najprawdopodobniej zaginęła. (Anna Wereszczyńska „Ostatni Mohikanin drobnej szlachty“ i „niezrównany monografista Żydów“. Żywot Klemensa Junoszy-Szaniawskiego, Lublin 2008).
