Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/254

 Kapitan potrząsnął niedowierzająco głową:
 — Sąd zbyt subjektywny. Zdaje mi się, narzucasz tym dziwotworom z odległej epoki wrażenia i stany uczuciowe, jakie budzą w tobie, człowieku dzisiejszym.
 — Nie, Will. W tem, co powiedziałem, jest jednak coś objektywnego. Stąd lęk, który budzą.
 — Nie jestem myślicielem, a tem mniej mistykiem, John. Nie będę się z tobą sprzeczał.
 — Jest to lęk przed statyką wieków. Te menhiry — to stężałe w konturach ludzkich twarzy akumulatory wielowiekowej energji. Przechodzimy mimo nich, jak się. przechodzi mimo zbiorników o Wysokiem napięciu. W języku potocznym nazywa się to patosem przeszłości.
 Rozmowę przerwała Rumi, która dość szorstko pociągnęła Czandaurę za rękaw. Zwrócił się do niej z uśmiechem.
 — Co powiesz, księżniczko?
 — Uważaj, Czandauro! Już dwa razy przeszedłeś przez cień kamiennych twarzy.
 — Czy to źle?
 — Niedobrze jest stykać się z cieniami kamiennych ludzi — poparł przestrogę kapłanki Huanako. — Lepiej obchodzić je.