Strona:Przygody Tartarina w Alpach (Alfons Daudet) 165.djvu

 — Poznaję ją!
 — Na tej linie powieszony został człowiek niedaleko Brünigu w kantonie Unterwalden.
 Tartarin drżący przysiągł, że on tego nie uczynił.
 — Zaraz się przekonamy! — powiedział prefekt — i po chwili wszedł do sali tenor włoski, agent tajnej policji, którego nihiliści powiesili na konarze dębu, ale który został w cudowny sposób ocalony przez drwali.
 Szpieg spojrzał na Tartarina i powiedział:
 — To nie on!
 Potem objął spojrzeniem delegatów:
 — To nie oni! Zaszła pomyłka!
 Prefekt wpadł w straszny gniew i wrzasnął na Tartarina:
 — Cóż pan więc robisz tutaj?
 — Kroćset, właśnie sam sobie od wczoraj zadaję to samo pytanie.
 To rzekłszy, uśmiechnął się z godnością i poczuciem niewinności.
 Po krótkiem wyjaśnieniu zwrócono wolność alpinistom taraskońskim, którzy coprędzej wydalili się z Chillonu, którego ponury i dziwnie romantyczny charakter poznali dokładniej od każdego zwyczajnego turysty. Udali się do hotelu Müllera, by zabrać rzeczy, sztandar i zapłacić za wczorajszy posiłek, którego żaden nie tknął nawet. Potem wsiedli do pociągu i pojechali do Genewy.
 Deszcz lał ciągle. Odczytywali nazwy stacyj przez zapłakane szyby: Clarens, Vevey, Lozanna. Mijali czerwone szalety, ogródki, pełne rzadkich roślin, osiedziałych od mgły i chłodnego dżdżu, spoglądając melancholijnie na mokre dzwonnice, dachy i terasy hotelowe.
 Wciśnięci w kąt długiego, szwajcarskiego wagonu, mieli miny ponure i niesamowite. Brawida, kwaś-