Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 58.djvu/217

siny. Odpowiadasz mu, żeby patrzał swej filiżanki z kawą; stąd sprzeczki, stąd ekspens bezpożyteczny wielkich zapasów ironii, a czasem rozwiązanie sprawy jeszcze ostrzejsze. Niedawno z tego powodu, w jednej z najbardziej odwiedzanych cukierni, odbyła się scena następująca. Pewien jegomość, nie zdjąwszy kapelusza, mimo uprzejmych rad gospodarza zakładu, opuścił go wcale nie w różowem usposobieniu. Tymczasem inny jegomość, który poprzednio już, siedząc za pierwszym, mierzył go wzrokiem wyzywającym, zbliżył się do gospodarza i spytał:
 — Kto jest ten pan, który wyszedł, a który siedział tu wobec mnie w kapeluszu?
 — Jest to fabrykant szczotek — odpowiada cukiernik.
 — Gdyby nie był wyszedł, dałbym mu nawet naukę. Kto to jest?
 — Fabrykant szczotek.
 — Tak? Aha! Jak to zaraz znać człowieka z gminu! Szczotkarz! Dlaczego ja tego nie zrobię?
 To mówiąc trzaska drzwiami i wychodzi.
 — Kto jest ten młody arystokrata? — pytają wszyscy po odejściu drugiego jegomości.
 Cukiernik chwyta się za nos i poczyna palcem prowadzić po twarzy jakby brzytwą:
 — Golarz, panie dobrodzieju — odpowiada.
 Golarz więc poczytywał szczotkarza za czło-