Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/47

On tego prawdopodobnie nie dokona, nigdy dokonać nie zdoła!
 Na te wyrazy, Fanny kapryśnie usta skrzywiła.
 — Ach! wiesz baronie, wyrzekła, iż sądząc według tego co od ciebie słyszę, nie obiecującego małżonka miałabym w Jerzym, gdybym wyszła za niego.
 Filip de Croix-Dieu, wzruszył ramionami.
 — Dziwią mnie twe słowa, na honor! zawołał, gdzież twój zmysł przenikliwości, twa jasna inteligencja?
 — Zdaje mi się... zapytała Fanny.
 — Źle ci się zdaje, przerwa! baron. Dowiodę ci w ciągu trzech minut niezbitemi argumentami, że Jerzy jest właśnie dla ciebie jakby wybranym mężem i że nie znaleźlibyśmy drugiego podobnie odpowiedniego, choćbyśmy go najstaranniej szukali. Chcesz że posłuchać tego co powiem?
 — Najchętniej.
 — Przedewszystkiem więc, jeśli się zrzekniesz swojej tyle ci drogiej swobody, to rzecz prosta dla głośno brzmiącego nazwiska, któreby na zawsze pokryło nazwę Fanny Lambert i zarazem na oścież otwarło zamknięte dziś dla ciebie podwoje salonów, nazwiska wreszcie, jakieby dozwoliło ci wejść w arystokratyczne koła Paryża.
 — Bezwątpienia; wszak dobrze wiesz o tem baronie, ponieważ ty pierwszy nasunąłeś mi ów projekt.
 — Powiedz mi więc, proszę, gdzież magłabyś piękniejsze nazwisko odnaleźć jak hrabiny de Tréjan?
 — Mogłabym zostać księżną albo markizą.
 Croix-Dieu zaledwie nie wybuchnął śmiechem.