Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 01.djvu/037

 — Mój siostrzeniec, Olbromski, z Sandomierskiego. Na poetyce w szkołach sandomierskich juventutem marnuje...
 Gość skłonił się w milczeniu, nie podnosząc oczu.
 Nardzewski patrzał weń nieruchomem spojrzeniem, w którego wyrazie nie było cienia przyjaźni.
 — Radbym wiedział — rzekł zcicha, uprzejmie i prawie z pokorą — czy mamy zaszczyt należeć do tej samej nacyi, co waszmość, panie komisarzu, czyli też, niestety...
 Obcy podniósł głowę. Uśmiech nieokreślony wypłynął na jego wargi. Rzekł ostrożnie, z namysłem:
 — Jestem w mieście stołecznem, Wiedniu, urodzony. Tam mój ojciec urodzony był, gdy przybył z czeskiej strony...
 — Z czeskiej strony? proszę...
 — Tak jest. My są Słowianie.
 — Rozumiem.
 — Kiedy ja byłem sześć lat stary, rodzice moi przybyli do Wschodniej Galicyi i w Jarosławskim krajzamcie osiedli. Tam się wychowałem. Ojciec mój był mandataryuszem w dobrach księcia Olelkowicza.
 — I to rozumiem.
 — Teraz ja... Ja jestem prawie Galicyanin. Wiednia nie pamiętam, umiem po polsku.
 — Doprawdy?
 — Bardzo jestem przywiązany do tutejszych zachodnio-galicyjskich obywatelów i do tego kraju Zachodniej Galicyi. Ja do tego kraju ze Lwowa wydelegowany, kiedy po nieszczęśliwych przypadkach i smutnych zamieszkach ten kraj używać nareszcie zaczął