bezpośrednio po najgwałtowniejszym wybuchu afektu potrafi najspokojniej prowadzić obojętną rozmowę i zasiąść do stołu, delektując się tem, co mu podano — jest on bezwzględnie katatonikiem. Jeżeli chory, nie znajdujący się w okresie negatywistycznym, przy zakomunikowaniu mu o śmierci ojca, względem którego nie żywił uczuć nienawistnych, zagłębia się dalej w powieści, którą właśnie czytał jest to katatonik. Jeżeli chłopka, u której poród trwa zbyt długo, powodując jakoby silne bóle, zwyczajnym nożem otwiera sobie brzuch, wyciąga żywe dziecko, rany tamponuje brudnemi szmatami, a następnie lekarza, który ją po kilku dniach odwiedza, jedynie o to prosi, aby się z nią ostrożnie obchodził i jej bólów żadnych nie sprawiał, mamy prawo rozpoznać katatonję nawet wówczas, gdy nie zauważono żadnych objawów psychicznego zboczenia[1]. Bo tylko w umyśle katatoniczki paraliż nie wchodzi tu w rachubę –mogły się zrodzić podobne ideje!
∗
∗ ∗ |
- ↑ Przypadek ten „Wraczebnaja Gazieta“ podała jako „curiosum akuszeryjne“. Proszę tylko zwrócić uwagę na dysharmonję pomiędzy wrażliwością wobec bólów porodowych, a widocznie kompletną bezbolesnością przy wykonaniu harakiri.
