wierszem. Marivaux nie odmówił sobie i tej kokieteryi: napisał Hannibala, sztukę, w której wielki wojownik prowadzi z ambasadorem rzymskim subtelne dysputy o doskonałej miłości. Sztuka, wystawiona w r. 1720, zrobiła zasłużoną »klapę« i zeszła ze sceny po trzech przedstawieniach; podjęto ją z sukcesem w dwadzieścia kilka lat później, gdy autor był już odpowiednio poważnym akademikiem. Pierwszem objawieniem prawdziwego Marivaux, tego, którego nawskroś oryginalny i uroczy talent stworzył odrębną i trwałą kartkę literatury francuzkiej, jest wystawiona w tymże samym roku miła fantazya p. t. Arlekin w szkółce miłości (Arlequin poli par l’amour). Sztukę tę wystawił teatr włoski, istniejący w Paryżu jeszcze w wieku XVII, na długi czas zamknięty przez Ludwika XIV za jakiś niewczesny koncept pod adresem pani de Maintenon, obecnie, od lat kilku (w r. 1716), otwarty na nowo i prowadzony ku coraz wyższemu poziomowi przez kierownika jego, aktora imieniem Riccoboni, występującego zazwyczaj pod scenicznem nazwiskiem Lelio. W tym teatrze Marivaux święci największe tryumfy; tu znalazł idealną wykonawczynię swych delikatnych kreacyj kobiecych, Sylwię, aktorkę o grze pełnej życia i inteligencyi; tutaj, w tradycyjnej komedyi włoskiej, znajdował nieraz szczęśliwą kanwę, na której talent jego haftował misterne i oryginalne ara-
