Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/070

stko, co mam, twoje będzie, jeśli odjedziesz, wyrzekam się ciebie; choćbyś głodem marł, nie dam ci chleba kawałka, zginiesz! No, wybieraj: raz ostatni podaję ci rękę!
 — Dziękuję dziadowi. Skarby wasze, to niewola. Macie zresztą dwóch wnuków, nie możecie krzywdzić Wojciecha, a ja nie chcę niesprawiedliwości!
 — Więc odrzucasz!
 — W takich warunkach odrzucam.
 — A więc giń! — krzyknął starzec, odtrącając go od siebie. — Idź mi z oczu i abyś nie śmiał wspominać, żeś moim wnukiem!
 Hieronim pobladł śmiertelnie.
 — Nie zrobię wam tego honoru! Do piekła prędzej pójdę po pomoc, niż do was! Niech was dławią skarby i pycha.
 Drzwi się za nim zamknęły. Pan Polikarp słuchał chwilę odgłosu kroków, potem usiadł przy biurku, sięgnął po wielką rachunkową księgę i zadzwonił.
 Lokaj zjawił się natychmiast.
 — Bazylego! — rozkazał pan krótko.
 Twarz jego uspokoiła się zupełnie. Nie było na niej śladu obrazy i gniewu. Schylił głowę nad księgą i pisał, nie zważając, że drzwi rozwarły się znowu.
 Gdy skończył, podniósł oczy.
 W progu stał wezwany, sztywny, nieruchomy milczący. Hieronim byłby poznał tę figurę. Był to ten sam pół-chłop, pół-mieszczanin, który mu towarzyszył na statku.
 — Pojechał? — spytał lakonicznie pan.
 — Poszedł — odparł podobnież sługa.
 — Możesz i ty wracać. Wszystko dobrze. Pieniądze ma?
 — Ma!