Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/012

samorodny, prosty, tryskający swobodnie, jak źródlana krynica z pod skały, odbijająca w sobie grę promieni słonecznych. Czujesz indywidualność pisarską, żywą i bujną, lubo nie noszącą na sobie piętna analitycznej myśli współczesnej.“ „Doskonale się udały autorce obrazki z życia studenckiego, sceny na studyach, zresztą cała czereda figur drugoplanowych... Cała wogóle powieść jest prowadzona szkicowo, z wielkim wdziękiem opowiadania, tu i owdzie zlekka tylko przeplatana opisowością. Autorkę zajmują głównie ludzie, figury działające, które maluje żywo, chociaż zewnętrznie, nie próbując dyssekcyi dusz i charakterów. Umie ona charakterom wymyślonym dowolnie nadać pewne prawdopodobieństwo, szybko przesuwa się po wypadkach i posiada bardzo ważny przymiot dla powieściopisarza: jest zajmująca'... Powieść ta wnosi z sobą pierwiastek bardzo dodatni, bo poetyzuje samodzielność młodego pokolenia, które w krwawym trudzie buduje podwaliny przyszłych losów ogółu. Okrasą utworu jest ciepło i sympatya, z jaką autorka maluje niektóre sceny i postacie, nadając im charakter dodatni z lekkim odcieniem idealizmu.”
 Zaznaczyć obok tego jeszcze potrzeba, że zarówno jak osoby, wprowadzone przez autorkę do akcyi, tak i sytuacye ich, i arena, na której one występują, są dla nas całkiem nowe, świeże, oryginalne i już tem samem zajmujące i pociągające.
 A ta oryginalność, ta nowość uderza nas i we wszystkich nieledwie jej utworach późniejszych, przed innemi zaś najwybitniej się uwydatniła w czwartej z kolei jej powieści, uwieńczonej na konkursie