Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/243

 Spojrzał raz i drugi na nią, ilekroć z pługiem zwracał. Szła bo nie po swojemu, powoli, więc jej w myśli pożałował.
 — Ciężko jej, biednej! Boh me, już od jutra zakażę żniwa.
 Tymczasem Marya podeszła bliżej, i na miedzę ku niemu się zwróciła. Siermięgę miała rozpiętą, i coś trzymała w pole jedną ręką, a w drugiej sierp niosła.
 Zatrzymał konie, i parę kroków ku niej uczynił.
 — Co ty niesiesz? Broń Boże co ukradła? — spytał niespokojnie.
 Kobieta stanęła przed nim i, uśmiechając się blademi usty i licem, na którem jeszcze smugi bólu zostały — odchyliła rąbek grubej świty u piersi.
 — W Imię Ojca i Syna! — przeżegnał się chłop, a to zkąd?
 — Chłopiec dla ciebie, jakeś chciał! — odparła łagodnie, podczas gdy oczy łzami nabiegały z radości, czy osłabienia.
 — Matko święta! — wymówił, zapatrzony wciąż w tę połę zawiniętą i oszołomiony. Zkąd, kiedy, jak? Dawno się urodził?
 — Przed południem. Zaczęłam żąć i zaraz przestałam. Wstyd mi było wracać przed tylu ludźmi, więc w zboże się skryłam. Bóg