Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/234

 Na przyzbie u Huców rekonwalescent Karpina siedział z Ołenią.
 — Co tam u was za wojna? — spytał, poznawszy przyjaciela.
 — Nic! Sacharko się z żonką poswarzył. Ty już zdrów?
 — A już. Z nudy tom się omal nie zbiesił! Jutro, dzięki Bogu, do roboty pójdę.
 — Dobrze ciebie dziewczyna twoja doglądała.
 — To dziwo? Wesela się jej chce!
 Ołenia fartuchem zakryła oczy.
 — A ty już sobie jaką upatrzył? — zagadnął Karpina.
 — Nie będę ze swatami długo chodził. Do jednej chaty, taj zapijemy!
 — Doprawdy! A kto?
 — Jest taka!
 — Nie chcesz mówić? To zobaczymy się na ręczniku przy ślubie, jesienią.
 — Zobaczymy się! — odparł, a po apatycznej jego twarzy radosny uśmiech przebiegł.
 — Nu, to zanieś jej jabłek ode mnie!
 Daj mu, Ołeniu, pełne zanadrze.
 Były to papierówki owe, tak ciężko bronione krwią.