Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/231

 — Żeby do jesieni poczekali, — a to w roboczy czas, jak na złość, włóczą!
 Ot, tobie i jabłka i ryzyka! Rad i teraz, że trus!
 — Tyby rad był, żeby Kiryka zabili może — warknął Sacharko.
 — Jakby było sądzone, toby ubili! I warto, bo siekierą nie godzi się rzucać w głowę.
 — To tak? Za Hucami trzymasz, ty, łotrze! Brata tobie nie szkoda!
 To wynoś się z chaty Huców, won! — krzyknął Sydor.
 — Czegoż od niego chcecie? — wtrąciła Tatiana. Tak, słusznie mówi. Chłopiec winien, że kradł, to i cierpi. A jak Kalenikowi teraz trzeba za dwóch robić, to go złość obejmie. Wy to, wy gadacie złość, a on milczy...
 — Co to, kradł! — oburzył się Sydor. Dziecko ze swawoli po jabłko poszło, — to kradzież.
 — Ale! dziecko: a dorosłego omal nie ubiło! Dobra to swawola! — zaśmiała się Tatiana. — Żeby tak u mego ojca, toby go zbił do pół śmierci, zamiast bronić.
 — A tobie, hultajko, radość, że w więzieniu siedząc, koszuli nie zmieni, i chleba nie zje! Tobie byle nie prać, nie robić, ino jeść i spać! — zawołał Sacharko.